Het landgoed, zoals het nu nog te bezoeken is, is aangelegd door Keizer Wilhelm II, tijdens zijn periode van ballingschap. Na de Eerste Wereldoorlog vroeg de Keizer in 1918 asiel aan in Nederland. Onder strenge voorwaarden werd dit asiel verleend en in 1920 betrok Keizer Wilhelm II Huis Doorn.

Het park van het landgoed had voor de Keizer vele functies. Het gaf hem privacy en bewegingsvrijheid, en hij kon er zijn liefde voor tuinieren en boswerkzaamheden uiten. Zo heeft hij er onder andere twee rozentuinen en een pinetum laten aanleggen. Eén van deze rozentuinen, de Auguste Victoria Garten, is hersteld en weer te bezoeken. Tevens is deze rozentuin het enige stuk van de route waar honden niet toegestaan zijn.

Op de website van Museum Huis Doorn is een parkaudiotour te vinden. Alle punten van deze audiotour zijn te vinden op de route. Wel ontbreken de borden voor de punten 12 (de waterpartijen) en 13 (de rozentuin). Ook wijkt onze route op enkele punten af van de aanwijzingen in de audiotour. Hier hebben wij voor gekozen, omdat dit de route naar onze mening beter toegankelijk maakt met een rolstoel.

Twee gebouwen in het park willen we alvast even uitlichten, namelijk de duiventil en het mausoleum. Een duiventil is op zichzelf niet bijzonder. Wel bijzonder is dat de duiventil op staanders staat en dat deze staanders vroeger waren gemaakt van de ribben van walvissen. Het voordeel hiervan is dat men een kruiwagen onder de duiventil kon plaatsen en via een luik in de onderkant de mest uit de duiventil kon halen.

Het mausoleum is de laatste rustplaats van de Keizer en staat op de oude noord-zuid zichtas van het landgoed. De wens van de Keizer was om op het landgoed bijgezet te worden na zijn overlijden, zo lang de monarchie in Duitsland niet was hersteld. Op de voorgevel van het mausoleum is een hond te zien die het wapenschild van de familie van de keizer draagt. Honden waren voor de Keizer belangrijk, zijn vijf honden zijn dan ook op het landgoed zelf begraven.